کد مطلب:28351 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:126
آن دو نزد علی علیه السلام آمدند و گفتند: ای امیرمؤمنان! مگر ما برحق نیستیم؟ فرمود: «چرا». گفتند: مگر آنان بر باطل نیستند؟ فرمود: «چرا». گفتند: پس چرا ما را از دشنام دادن آنان، باز داشتی؟ فرمود: «دوست نداشتم شما جزو لعن كننده ها و دشنام دهنده ها باشید كه دشنام بدهید و برائت بجویید؛ امّا اگر بدی های رفتاری آنان را بازگو می كردید ومی گفتید: "روش آنان چنین است و رفتارشان چنان است"، به سخن حق، نزدیك تر بود و در عذر آوری، رساتر؛ و اگر به جای لعن آنان و برائت جُستن از آنها می گفتید: "بار خدایا! خون ما و آنان را حفظ كن، میان ما و آنان را اصلاح كن و آنان را از گمراهی برَهان، تا آن كه حق را نمی داند، بشناسد و آن كه به گمراهی و دشمنی آزمند است، از آن باز ایستد"، این، نزد من دوست داشتنی تر بود و برای شما بهتر». آن دو گفتند: ای امیر مؤمنان! پندت را می پذیریم و به ادب تو مؤدّب می شویم.[1]. 1733. امام علی علیه السلام: از دشمنت عیبجویی مكن، گرچه او از تو عیبجویی كند.[2].
1732. وقعة صفین - به نقل از عبد اللَّه بن شریك -: حجربن عدی و عمرو بن حمق بیرون شدند، در حالی كه برائت و لعن بر شامیان را آشكار می كردند. علی علیه السلام به آنان پیغام داد كه از آنچه به من خبر رسیده، خودداری كنید.